Սառնությունից հետո...

Հեշտ է մի քանի րոպեում ավերել այն, ինչ ամիսներով կառուցվել է: Հեշտ է մի քանի րոպեում կոտրել սեղանին դրված բաժակը, բայց չզգալ, չզգալ նրա ցավը, չլսել նրա ճչոցը լռության մեջ:

Ինչպես է բուրում վարդը

 Նկարը՝ հեղինակային

Երկար մորուքով մարդուկին

Ամանորին հրաշքներ լինում են, Ձմեռ պապի հետ էլ են դրանք կատարվում: Բոլորի տներում ապրողը՝ մորուքով մարդուկը` մեր մարդուկը: Մանկությանս ամենա-ամենա հերոսը, ամենասպասված մարդուկը: 

Սևակի պոեզիան՝ ջութակի նվագ

Սիրում եմ Սևակ կարդալ, սիրուն է գրում: Սևակը կախարդական է, նա կարող է մի երկու տողով կախարդել քեզ, քո հոգին: Բառախաղի է նման, բայց այնքան սիրուն է, այնքան հուզիչ: 

Ինչպես էին զգացմունքները պահմտոցի խաղում

 Նկարը՝ հեղինակային

Կյանքի խաղ

Հեռանում եմ հիմա ես քեզանից, սակայն հեռավոր ապագայում քեզ կգտնեմ… Կլինես մի ծերունի, ալեհեր մազերով: Կորած կլինեն մեր անցած օրերը, ու մեր անցյալը մենք կհիշենք ժպիտով:

Մեր աստղերն են մեղավոր

Մի օր, որ տեսնեք իրեն փոխանցեք, խնդրում եմ, որ լվացք կա անելու: Ասում են՝ բոլորիս ներսում էլ լվացք է հավաքվում, որ մի օր պետք է լվացվի:

Ամանորյա հրաշքը

 Նկարը՝ Vessna7

-Այ բոլորը չգիտես, թե ինչու սպասում են Ամանորին մի հրաշքի-ի-ի-ի…Իսկ իրականում ինչո՞վ է այդ օրը տարբերվում մյուսներից: Այ ժամերը արդեն խփել են 12-ին, բայց ոչինչ չի պատահում: Ինչպես ցանկանում էի տաքանալ, այնպես էլ հիմա եմ ցանկանում…,-ճնճղուկը շարժեց իր թևերը և ավելի շատ փքվեց:

Պահ քո գրկում

Ես բարձրացա տանիք, որպեսզի նետվեմ...

Ես միայն ցանկանում էի բուժել զգացմունքները, որոնք չեն համարվում հիվանդություններ

Ես միայն ցանկանում էի բուժել զգացմունքները, որոնք չեն համարվում հիվանդություններ:

Իմ երազանքների ուղին

Ու ժամանակն է, որ ես գնամ: Գնամ՝ կորեմ իմ երազանքների ու նպատակների մեջ... 

Այնպես կորեմ, որ այլևս դու ինձ չկարողանաս գտնել:

Անգույն դատարկություն

Քեզնից կհոգնեմ ու կգնամ մի օր… Դու չես իմանա՝ քնած կլինես: 

Անվերնագիր

Դու նման էիր մի հին գրքի, որ տեսնելիս մարդ ցանկություն չէր ունենա կարդալու: Մնացել էիր առանց խնամքի՝ կեղտոտ էիր ու պատռտված...

Անհնար է առանց սիրո երջանիկ լինել

Մարդուն երջանիկ լինելու համար շատ բան պետք չէ, և ճիշտը դա երեխաներին մանկուց հասկացնելն է,որովհետև հետո կարող է ուշ լինել։

Երեք նստարան

Պիտի նստեինք այգու բոլոր նստարաններին ու դեռ շատ նայեինք նույն ուղղությամբ․․․

Աշնան բնակիչը

Երբ ցանկանաս փախչել այստեղից, զանգիր ինձ, ես չեմ խոստանում փախչել քեզ հետ, բայց ես կարող եմ համոզել, որ մնաս: 

Քանի՞ տարի ես ցանկանում ապրել

Ապրում էր 80 տարեկան մի պապիկ, ով իր ամբողջ կյանքը աշխատել էր այգում: Եվ եկել էր նրա մահանալու ժամանակը: Երբ նրա մոտ հայտնվեց Մահը, որպեսզի տանի նրան իր հետ, նա աղերսեց Աստծուն.

Մենք

Թո՛ւյլ տուր ինձ մեռնել ողջ, այլ ոչ թե ապրել մեռած

Ընկնող տերևի խշշոցը

… Հաճախ աշնանը ես ուշադիր հետևում էի թափվող տերևներին, որպեսզի բռնեմ այն մի վայրկյանը, երբ տերևը պոկվում է ճյուղից և սկսում ընկնել գետնին:

Դրախտի ճանապարհը

Ուր էր, թե երջանկություն վաճառեին

Ինչ լավ կլիներ, եթե հրուշակեղենի խանութներում կիլոգրամներով երջանկություն վաճառեին: 

Առակ երջանկության մասին

Երջանկությունը շրջում էր ամբողջ աշխարհով և ում հանդիպում էր ճանապարհին, կատարում էր նրանց ցանկությունները, կատարում էր իր պարտականությունները:

Ես մի ծրագիր ունեմ

-Ես մի ծրագիր ունեմ:

Սիրո իմաստը

Այնքան վատ չէ ամուրի վիճակը, ինչքան վիճակը, երբ մարդը ապրում է ինքն իր համար,

Ասում են

« Գրկիր ինձ, ինձ հիմա միայն դա է պետք»…

Մենք այն պատմություններն ենք, որոնք մեզ հետ պատահել են

Մենք՝ մեր անունը, տարիքը կամ քաշը չենք: Մենք այն պատմություններն ենք, որոնք մեզ հետ պատահել են, երազանքները, որոնք մեզ գրավում են, պլանները, որոնք մենք կազմում ենք, զգացմունքները որոնց հետ ապրում ենք:

Հեղինակն անհայտ է

Աղբյուր

Ուրախացիր, դու ապագայում կմահանաս

Ուրախացիր, դու ապագայում կմահանաս:

Ինչո՞ւ են այստեղ բոլորը երջանիկ, բացի ինձնից

-Ինչո՞ւ են այստեղ բոլորը երջանիկ, բացի ինձնից:

Ի վերջո մարդ ենք...

Երկար նայեցի ծառերի տարբեր գույներ ու ձևեր ունեցող տերևներին: Սկսեցի նրանց դերեր տալ ու նմանեցնել մարդկանց՝ տարբեր տեսքերով, տարբեր ժպիտներով ու տարբեր բնավորություններով:

Մի ակնթարթ

Դու եկար ու այնպես գնացիր, որ ես նույնսիկ չհասցրի քեզնով ապրել: Եկար ու գնացիր մի ակնթարթի նման… Ու էլ հիմա չկա՛ս: Չեմ տեսնում քո լուսեղ դեմքը և չեմ լսում քո խռպոտ ձայնը: Դարձել ես մի երազ, մի երևակայություն...

Տխրությանս գունավոր հերոսը

Նա ուրիշ է…

Նրա համար դժվար է ապրել, որովհետև նա ապրել չգիտի, որովհետև նա չի կարողանում ապրել մարդկանց մեջ, իսկ առանց նրանց էլ ապրելն անհնար է թվում: 

Ես տանն եմ

Մինչ կրթահամալիրի մասին լսելը, հենց այսպիսի միջավայրի մասին էի երազում։

Մի տոպրակ ցանկություն

Դու ուրիշ էիր…Դու նման էիր մի գեղեցիկ ու փափուկ ձյան, որը շատ շուտ հալչում էր: 

Դու եկար ու հուշերի մի տոպրակ թողեցիր իմ կյանքում: 

Կրթահամալիրը տարիներ հետո...

Երբ սիրում ես ինչ-որ մեկին, ուզում ես, որ այդ մեկը լինի ամենալավը, ամենախելոքը, ամենագեղեցիկը, մի խոսքով`ամենա-ամենան:

Ցուրտ եղանակի տաք Դիլիջանը

Ուրբաթ առավոտյան, երբ բոլորն արդեն պատրաստ նստած էին, ես վերջինը շտապեցի երթուղային: Մի տեսակ անսովոր ու անորոշ էր ճանապարհը՝ Ժայռ չէր, Սևան չէր: Երևի սա հենց այն էր, ինչին երկար էինք սպաել: Նորություն էր, Դիլիջան էր: Մի փոքր երկար գնացինք, բայց այդ երկարությունն էլ իր պատճառներն ուներ: Հաճախ էինք կանգ առնում, քանի որ նորանոր վայրեր ու բազմաթիվ աչքեր կային, որոնք յուրովի այդ վայրերը դարձրեցին իրենցը: Դնելով կադրերի մեջ իրենց տրամադրությունն ու առանձնահատկությունները պահերն անմահացրեցինք ամենատարբեր կողմերից և բոլորն էլ հետաքրքիր են:

Տոնդ շնորհավոր, կրթահամալիր

Ես շրջեցի աշխարհի կեսը ու գտա մի վայր, որտեղ ապրում եմ մոտ վեց տարի:

Իմ ու քո աշունը

Շշնջա քո աշնանային բանաստեղծությունը մարդկանց ականջներին:

Մի անուշ թախիծ

Կարդացի Վանո Սիրադեղյանի «Սիրելու տարիք» պատմվածքը:

Մեր օրերում ապրողը

Հետաքրքիր է կարդալ մեր ժամանակներում ապրող գրողի մասին, կարդալ նրա պատմվածքները, քանի որ նա գրում է հենց մեր՝ մեր ազգի, ժողովրդի, երկրի մասին: 

Իմ բոլոր եղանակների սիրելի աշունը

Ժպիտը ակնթարթ է տևում, բայց երբեմն հիշողության մեջ մնում է ընդմիշտ:

Իմ գտած ամենաթանկ գոհարը

Երեխա ժամանակ գրքերի արանքում թիթեռնիկներ էի չորացնում:

Ինչ-որ մի տեղ...

Փողոցներում, որտեղ հիմա դու չկաս՝ աշուն է, և մարդիկ քայլում են ոչ մի բան չնկատելով: Իսկ ես, ամեն անգամ անցնելիս բացակա եմ դնում քո անվան դիմաց: Իսկ դա նորմալ չէ: 

Դու...իմ աշնանային ամենամեծ սխալ

Հաճախ բառերն էլ չեն հերիքում, ու միայն նկարելն է ինձ օգնում: Շատ էի զայրացած, կրկին խզբզանք դարձավ: Ու հանկարծ պատռելուց առաջ քո պատկերը տեսա:

Ժայռի վրա կառուցված մեր տունը

Մի տուն կառուցեցի ժայռի վրա: Սովորաբար հյուրեր չէի ունենում, և սա առաջին անգամն էր, որ դռան թակոց լսեցի… Նա էր:

Քո մեջ եմ սկսվում և վերջանում...

Այն, ինչ գոյություն ունի հիմա, մի ժամանակ ուղղակի երազանք էր: Մի ժամանակ դու բոլորիս երազանք էիր: Իսկ հիմա դու մերն ես:

Այն ես անվանեցի ծաղիկ...

Բոլոր ծաղիկներն էլ երևի ինչ-որ մարդիկ են, որոնք հողից դուրս գալով փնտրում են մեկին և չեն գտնում, մեռնում են շուտով, մեռնում են վերջին անգամ:

Իմ փակ ազատությունը

Երբ ասում են` դու ազատ ես, շատերն ընկալում են դա որպես անսահմանություն։ Բայց իրականում ազատությունը բոլոր կողմերից էլ շրջափակված է սահմաններով ու դրանք անցնելը կարող է լինել ճակատագրական։ 

Ծանո՜թ-անծանո՜թ մարդիկ

Առաջին անգամն էր, որ նստած էինք դեմ դիմաց:

Արի հավերժ այսպես լուռ խոսենք...

Ինձ համար դու ոչ արև էիր, ոչ էլ լուսին։ Արևն ու լուսինը բոլորինն են։

Ատելության ու սիրո արանքում

Կրկին սևծովյան աղի ջուրն եմ կուլ տալիս, որ հոսում է իմ աչքերից:

Ներքին անկախություն

Հաճախ անկախությունն ու ազատությունը համեմատում են միմյանց հետ, անգամ նույնացնում։

Իմ օտար հարազատը

Մենք նորից հանդիպեցինք, ու դու ձեռքդ մեկնելով ներկայացար, ես թեթև սեղմեցի մատներդ ու արտաբերեցի հասարակ անունս, մտքումս կրկնելով` էսպես չի լինում, ով է տեսել հարազատները նորից ծանոթանան:

Քո կանգառը չէր, բայց դու իջար

Ժամանակը դու էիր ու հիմա, երբ չկաս՝ կանգնել է:

Հանգած մոխրամանը

Ես նույնպես Չեխովի նման սիրում եմ հետևել կրակին և չգիտեմ, թե ի՞նչ է այն։

Դու իմ ժամանակն էիր՝ իմ գունավոր ժամանակը

Միթե իմ վերջին հեքիաթն ավարտվեց... թե կարող ես, ինձ նորը պատմիր:

Հավատը լուռ զրուցում է ...

Աղասի Այվազյանի «Եկեղեցին»  ընթերցելիս թվաց, թե մի փոքր անհասկանալի է։ 

Մի՛ ամաչիր բարի ու քնքուշ լինել…

Այս աղտոտված աշխարհում մենք արդեն գրեթե մոռացել ենք, թե ինչ է մարդկային պահվածքը։ Կարող ենք մեզ պահել կենդանու, քարի նման, բայց մարդ լինելը մոռացել ենք։ Գիտենք ամեն ինչի գինը, բայց գնահատել չգիտենք։ Այն ինչ վաղ ժամանակներում չկար անգամ՝ սրբացրել ենք, իսկ թանկը սկսել անտեսել։

Սև-սպիտակը

Մարդկանց աչքերը յուրօրինակ հայելիներ են:

Ամենուրեք փնտրիր բարին

Մեզանից յուրաքանչյուրը մյուսների համար փակ գիրք է:

Գրկելով երկինքը

Սեր խոստովանելու մերժումից դրդված` ստիպված եմ ուրիշին գտնել։ Գուցե կոտրումն էր պատճառը ցինիկ դառնալու`

Անժամկետ

Չէի զգում ժամանակը, սովը: Պարզապես կայի և ցանկանում էի  լինել այդ պահին  հավերժ:
Լռելու ժամանակ չկար, անհավատալի էր, բայց անընդհատ ուզում էի խոսել: Վախենում էի ամեն ինչ կրկին թողնել անավարտ:

Շատ սիրեք ու շատ ճամփորդեք

ՓՈՔՐԻԿ ՆԱԽԱԲԱՆ-ՆԵՐՈՂՈՒԹՅՈՒՆ

Ես վերադարձա, կարելի է ասել ամենադժվարն արդեն հաղթահարված է։

Փնտրեցի․․․․չգտնելով հորինեցի

Հոգուս դատարկությունը, ծանր քարերով լցված, կարծես նորից թեթևացավ։

Գեղեցիկը մերն է

Չգիտեմ, որ միտքն ինձ ավելի երջանկացրեք, այն որ պետք է կրկին այցելեինք «Ժայռ», թե որ ֆիզկուլտուրայի քննությունը հենց այնտեղ էինք հանձնելու։

Կխեղդեմ իմ մեջ լռության լացն ու ․․․

Մարդը գնում է դեպի ամբոխի աղմուկը, որպեսզի խեղդի իր մեջ սեփական լռության լացը…
-Թագոր

Ես էի խելագար, թե դուք էիք ուրիշ

Ինչու էին նրանք միայն վատը նկատում ու հաճախ թերագնահատում ինձ: Երբեք «ապրես» չէին ասում, միայն ստիպում էին թրջել աչքերս, իսկ հետո կուլ տալ արցունքներս:

Հողն իր արցունքներով է պահպանում ժպիտի իր գույնը...

• Հողն իր արցունքներով է պահպանում ժպիտի իր գույնը…

Ռաբինդրանաթ Թագոր, «Թափառող թռչուններ» (Հնդկական պոեզիա)

Մենք հակապատկերներ ենք...

Ցու՞րտ է տունդ.
մի արև եմ ծրարում, փոստում եմ քեզ համար ....
բառի մեջ մի աստղիկ դիր
ու առաքիր իմ երկինքը.
Շատ եմ մութ: 

-Մանուչեհր Աթաշի

Էլ ու՞մ ենք ջերմացնելու․․․

Դու չես վախենում տգեղ երևալուց, այդ իսկ պատճառով դառնում ես էլ ավելի գեղեցիկ։