28 February 2016

20 February 2016

Ափսոս, որ սիրեցի վատ անվախությունդ

Ես քեզ սովորեցրի թռչել, իսկ դու չվեցիր ինձանից հեռու՝ ընտրելով տաք երկրները այն դեպքում, երբ քեզ մի ամբողջ աշխարհ էի նվիրել։

17 February 2016

Արկածների սկիզբը


Արդեն չորս օր է՝ ինչ վերադարձել ենք Ծաղկաձորից, բայց ես դեռ այնտեղ եմ։
Տրամադրությունս շարունակում է մնալ բարձր և ժպիտները չեն պակասում դեմքիցս, այլ ընդհակառակը կրկնապատկվում են՝ տեսնելով ծաղկաձորցի ընկերներիս։

10 February 2016

Կա անամոք մի տխրություն ամեն ինչում․․․

Կարդում ու կարդում եմ Տերյան, բայց չեմ հագենում։ Որոշեցի ընտրել մեկ բանաստեղծություն, սակայն չստացվեց։ Բոլորն են իմը ՝ կարծես գրված  հենց իմ անունից։

5 February 2016

Ներշնչանքը փոխում է ամեն ինչ.




<<Կործանվելու ամենահավաստի միջոցն այն է, երբ ինքդ նախապես համոզված ես, որ կկործանվես:>>


4 February 2016

Խենթ չենք, պարզապես դուրս ենք կաղապարներից

Պարելով կրթահամալիրի մուտքի մոտ՝ ոգեշնչված գնացինք հայոց լեզվի օլիմպիադային։ Արդեն ուշանում էինք, երբ պարզվեց, որ կանաչ տետրը որպես սևագիր պարտադիր է։ Ժամանակ չկար խանութ մտնելու։

Կյանքը ծայրահեղությունների կծիկ է





Այսօր մենք ունենք այն, ինչ ունենք, բայց կարող էինք ունենալ ավելին:


3 February 2016

Զգացմունք, թե դատողություն


Կարդացի Վահան Տերյանի «Հոգևոր Հայաստան» հոդվածը և Կոստան Զարյանի «Հայության կոչումը» նյութը:
Կարծում եմ՝ դրանք նման են իրար: Ամենամեծ նմանությունը այն է, որ երկու գրողներն էլ կողմ են Հոգևոր Հայաստանին: Երկու գրողներն էլ ուրանում են «ծխնելուզային և ստամոքսային Հայաստանը», ասել է թե՝ շքեղ շենքերի Հայաստանը: