Պարույր Սևակի պոեզիան հրապուրիչ
է: Առաջին անգամ չէ, որ կարդում եմ Սևակ: Սևակ մի անգամ չի կարելի կարդալ ու մոռանալ, որովհետև
այդ կախարդանքը կամաց կամաց կմարի, ու էլ չես զգա դա: Դու էլ չես կարդա Սևակ այնպիսի
ոգևորվածությամբ, ինչպես առաջին անգամ:
Ամենաներից ամենա Պարույր Սևակը:
Նրան հաջողվում է իր բառերով մտնել մի տեղ, որտեղ արգելված է, բայց նա մտնում է ու
հուզում: Արգելված է բառախաղ անել ինձ հետ, բայց նրա պոեզիան այնքան սիրուն բառախաղ
է, որ թողես, չթողես գալու է, կարդալ տալու ու վերջում հուզելու: Այդպես թողնելու ու
գնալու, բայց կախարդանքը չի մարելու:
Սևակը իր բանաստեղծություններից
մեկում գրում է «Նման է կարծես նա մի ջութակի, որ միա՜կ լարով յոթ լարից շատ է ազդում ու հուզում...»:
Այս տողերում նա իր սիրտը համեմատում
է ջութակի լարերի հետ, որ ազդում է ու հուզում, իսկ ես այս տողերը համեմատում եմ Պարույր Սևակի պոեզիային: Նման է մի ջութակի, որ միակ լարով յոթ լարից շատ է ազդում ու հուզում:
Ջութակի երաժշտությունը սիրուն է
ինպես տողերն են կախարդական: Ջութակ նվագել չգիտեմ, բայց կարող եմ լսել ու լսել: Սիրուն
է…
No comments:
Post a Comment