- Հողն իր արցունքներով է պահպանում ժպիտի իր գույնը…
Ռաբինդրանաթ Թագոր, «Թափառող թռչուններ» (Հնդկական պոեզիա)
Հողն էլ լաց լինել գիտի, երբ անձրևում է, նա իր մեջ է կլանում ամպերի արցունքները, իսկ ամպերը ինչո՞ւ են լալիս` ոչ ոք չգիտի:
Մի գուցե նրանք հոգնել են սավառնելուց:
Մի գուցե հոգնել են իրենց անընդհատ թեթև զգալուց:
Եթե իմանայի, թե ինչո՞ւ են լալիս նրանք: Եթե իմանայի, որ հոգնել են լինել թեթև ու հոգնել են սավառնելուց, կխնդրեի տեղերով փոխվել:
Որովհետև ինձ չի հերքում թեթևությունը, ես ծանրացել եմ - ծանրացել եմ ներքուստ:
Որովհետև ինձ չի հերքում թեթևությունը, ես ծանրացել եմ - ծանրացել եմ ներքուստ:
Լցվել եմ խնդիրներով ու ժպիտս թաքնվել է ինձնից շատ հեռու:
Ուզում եմ լինել մոտիկ գույներին ու ժպիտին, որ նորից թեթևանամ: Ու հոգիս, լավ, թող լինի ծանր, բայց ծանր գույներով ու ժպիտներով, այլ ոչ լացերով ու խնդիրներով:
Ուզում եմ լինել մոտիկ գույներին ու ժպիտին, որ նորից թեթևանամ: Ու հոգիս, լավ, թող լինի ծանր, բայց ծանր գույներով ու ժպիտներով, այլ ոչ լացերով ու խնդիրներով:
Մի գուցե ժպիտն էլ ինձ է կարոտել...
Ես էլ եմ հող, որ կլանում եմ ամեն ինչ ու պահում եմ իմ ներսում, բայց ես չեմ կարող պահել դրանք միշտ ու լռել դրանց մասին, իսկ հողը կարողանում է հազարավոր տարիներ իր ներսում պահել տխուր ամպերի լացը:
Բայց հողը պահպանում է իր այդպես էլ չերևացող ժպիտը, անգամ դրա գույնը, իսկ ե՞ս, իսկ մե՞նք...
Բայց հողը պահպանում է իր այդպես էլ չերևացող ժպիտը, անգամ դրա գույնը, իսկ ե՞ս, իսկ մե՞նք...
Փաստորեն հավանել ես Թագորին, թե չէ չէիր գրի: Ապրես, Սոնա ջան:
ReplyDeleteՀա՜, շատ լավն էր: Հաճելի էր վերլուծել:
ReplyDelete