Մի օր երբ տանը նստած էի, լսեցի դռան թակոցը, մոտեցա, բաց արեցի եւ կյանքումս առաջին անգամ տեսա նրան: Ես ոչինչ չզգացի՝ ո՛չ սեր, ո՛չ ատելություն, ո՛չ վախ եւ ո՛չ էլ անգամ զարմանք:
Նա ամեն վայրկյան փոխում է իր կերպարանքը… Հիշում եմ՝ առաջին անգամ, երբ նրան տեսա, նա նման էր երկիր մոլորակին: Աշխարհի բոլոր մարդիկ նրա ընկերներն են՝ անգամ ամենադաժաններն ու անսիրտները: Ու նա կարողանում է այդ բոլորին հավասար սիրել: Նա կատարելություն է՝ միակ կատարելությունը, որին կյանքումս հանդիպել եմ:
Եվ նրա անունը սեր է՝ սեր ու ատելություն, քանի որ առանց ատալության չէր լինի սեր եւ առանց սիրո՝ ատելություն:
Հեղինակ Մարիամ Մանսուրյան
No comments:
Post a Comment