Տոնական երաժշտություն ու տրամադրություն է տիրում ամենուրեք, բայց ես ինչպե՞ս կարող եմ ուրախ լինել այս կեղծիքի մեջ։ Երբ չգիտեմ, թե ինչ է թաքնված ամեն ժպիտի, արարքի ետևում ու ակամայից սկսում եմ վախենալ մտերմությունից, բայց դրա հետ մեկտեղ ատել մենությունը։
Ահա եկավ գիշերը, և ես կրկին սկսեցի վերհիշել իմ իդեալական հեքիաթն ու լուռ վերապատմել։ Ցավն էլ հենց դրանում է, որ այն ամենը, ինչ ուզում եմ տեսնել իրականում, հայտնվում է միայն, երբ փակում եմ աչքերս։
Իսկ, երբ գալիս է առավոտը, վերանում են լուսինը, հեքիաթը, աչքերն էլ արդեն բացված են լինում։ Մնում է միայն մի մեծ դատարկություն, որն առաջացել է ամենաուժեղ զգացմունքից։ Ոչ վիրավորանքը, ոչ խանդը, և ոչ էլ անգամ ատելությունն այդքան հզոր չեն, որքան հիասթափությունը։ Դրանցից հետո գոնե մի փոքր բան է մնում հոգու մեջ, իսկ հիասթափությունից հետո՝ միայն դատարկություն։
Ու դու չես էլ նկատում, թե ինչպես ես դառնում այն կեղծիքի մի մասը, որից այդքան փորձում էիր խուսափել․․․
No comments:
Post a Comment