Ոգին ազատ է, երբ նրան խոսելու ու զգալու իրավունք են տալիս:
Հա ՜, նա թափանցիկ է, նա չի տեսնում, նա զգում է, նա չի խոսում մարդկանց պես, այլ զգացնել է տալիս, որ մարդիկ խոսեն:
Հա ՜, նա թափանցիկ է, նա չի տեսնում, նա զգում է, նա չի խոսում մարդկանց պես, այլ զգացնել է տալիս, որ մարդիկ խոսեն:
Բոլորի ոգին պետք է ազատ լինի բոլոր էն սահմաններից, որոնցում պահում ենք հենց մենք ինքներս՝ մեզ ստիպելով զսպել ոգուց եկած զգացումների ու խոսքերի արտահայտումը: Ստիպում ենք, որ լռեն, որ չխոսեն, զգացնել չտան ու չարթնանան: Բայց չէ՞ որ մենք մեր գոյությունը պահում ենք միայն ոգու շնորհիվ, մեր հոգեկան ներաշխարհը ապրեցնում ենք միայն նրա շնորհիվ: Իսկ ֆիզիկականը ուղղակի ուրիշ մի աշխարհ է, ֆիզիկապես կարող ենք ցույց տալ մեզ անվախ ու ամեն իրավիճակում հաղթող, բայց կարող ենք լինել վախկոտ ու պարտվող, սակայն դա երևակայական մարդու ես-ն է, որ իրեն դասում է բոլորից վեր, բոլորից ուժեղ ու հաղթանակած, չի էլ մտածում, որ էդպիսին միայն ինքն է իրեն տեսնում, իսկ կողքից նրան տեսնում են այնպիսին, ինչպիսին նա կա, ու հենց ոգին է առանց ձայների ու առանց խոսքերի ցույց է տալիս դա: Իսկ երբ նա վայր է ընկնում իր երևակայական աշխարհից, հայտնվում է իրականության մեջ ու փնտրում է մեկ բան, այն ոգին, որ մատնեց նրա երևակայությունն ու անետացավ: Ոչինչ էլ վեր չէ մեր ուժերից միայն այն դեպքում, երբ թողնենք, որ ոգին խոսի, չլռեցնենք նրան ու անենք իրար հաջորդող քայլեր:
Ու հաճախ միայն ոգին է զգում անցածը, ներկան ու ապագան, բայց համեստ լռում է...
«Գիտությունը, լուսավորությունը մարդկային կյանքի պատմության շատ մութ տեղերի հետ միասին լույս կձգի և մեր անցկացած երկար ու դժար ճամփի վրա մինչև նրա սկիզբը, որ ինչքան թանկ է մեզ համար, էնքան էլ վեր է մեր ուժերից։ Բայց մեր ուժերից վեր հո չի նայել, քննել, ճանաչել մեր երեկն ու էսօրը»։ Հովհաննես Թումանյան, «Հայի ոգին»
«Գիտությունը, լուսավորությունը մարդկային կյանքի պատմության շատ մութ տեղերի հետ միասին լույս կձգի և մեր անցկացած երկար ու դժար ճամփի վրա մինչև նրա սկիզբը, որ ինչքան թանկ է մեզ համար, էնքան էլ վեր է մեր ուժերից։ Բայց մեր ուժերից վեր հո չի նայել, քննել, ճանաչել մեր երեկն ու էսօրը»։ Հովհաննես Թումանյան, «Հայի ոգին»
No comments:
Post a Comment