8 December 2015

Ուղղակի կանչի’ր

Ուղղակի կանչի’ր , կանչի’ր այն մեկին, ում կարիքն  ունես....



Կարդացի Մուշեղ Գալշոյանի «Կանչը»: Չգիտեմ ինչից սկսեմ և ինչպես արտահայտեմ 
զգացումներս: Այնքան գույներ ու ջերմություն կար այս պատմվածքի տողերումոր կարդալուց  փոխանցվեցին ինձ ու ստիպեցին սավառնել: 
Դա կարծես մի հեքիաթ լիներ, որ ջերմացնում է հոգիդ ու գույներ ավելացնում մարդու 
անգույն կյանքինԱյնքան տրամադրություն ու հոգեվիճակ կար պատմության մեջոր իրական կյանքում հազվադեպ ենք հանդիպում նման գեղեցիկ ու եթերային  պատմության:  
Երբ սիրում ես, չես էլ մտածում, որ կկորցնես մի օր: Հանկարծ այդ օրը գալիս է  անսպասելիքեզ չի էլ տեղեկացնում, գալիս ու գնում է ու հետո… երբ գտնում ես, այնքան ես երջանկանում, ասես նորից ծնվել ես ու նորից շնչում եսասես գտած լինես կյանքիդ գույներն ու ժպիտդՈւ կարդալուց ժպտում ես ու երջանկանում այն 
զգացումով, որ կան այդպիսի մարդիկ: Կան թե’ հեքիաթներում, թե’ իրականում:
Ուղղակի կանչի’ր , կանչի’ր այն մեկին, ում կարիքը դու  ունես, կանչի՛ր ու սպասիր, կամ էլ՝  մի սպասիր, բայց կանչի՛ր ու գնա նրա ետևից , գնա այնքան, մինչև գտնես ինքդ քեզ ու ջերմանաս: Կանչի՛ր առանց սպասելու պատասխանի, ուղղակի կանչի՛ր:
Եթե անգամ կանչիցդ ոչ մեկը շուռ չգա, միևնույն է, հոգիդ կժպտա ու կլցվի սիրով: 
Կանչիր...

No comments:

Post a Comment