Հիշում եմ, այս դպրոցում սովորելուս առաջին տարին էր եւ առաջին անգամը, որ գալիս էի Մայր դպրոց՝ մեդիաուրբաթին մասնակցելու... Ու երբ արդեն հասել էինք այգու մոտ, մի այսպիսի բան կատարվեց, ընկերուհիս վեր թռավ եւ թաքնվեց ետեւումս: Ես էլ չէի հասկանում , թե ինչ է եղել, երկու րոպե առաջ ամեն ինչ կարգին էր եւ հանկարծ մի բան ընդհատեց մեր զրույցը: Հետո եւս մեկ անգամ ինչ-որ բան խախտեց լռությունը, սակայն այս անգամ դա ոչ թե ընկերուհիս էր, այլ նրա անհանգստության պատճառը՝ շունը:
Ու հենց այսօր ես կրկին հանդեպի այդ շներին, կամ միգուցե սրանք արդեն չորս տարի առաջվանների ձագերն են... Չնայած որ այդ ընկերուհիս դեռ վախենում է Սեբաստացի շներից (որոնց ես եմ այդպես կոչել), նրանք շատ հանգիստ են եւ երբեւիցե չեմ տեսել, որ փորձեն մեկնումեկին վնասել:
Հիմա եմ հասկանում, թե ինչու նրանց ոչ ոք չի քշում... Պատճառը այն է, որ կրթահամալիրը բաց է բոլորի առջեւ, այն ազատ է, ազատ է մտքի, խոսքի, գործի առումով:
No comments:
Post a Comment