Մի օր նրանք էլ կարհամարհվեն, և ոչ ոք չի էլ հիշի նրանց մասին, ոչ էլ օգնության ձեռք կմեկնի: Եվ նրանք հանկարծ կհիշեն, որ իրենք ժամանակին արհամարհում էին մարդկային զգացումները: Նրանք կզգան այն կարոտը, այն վեհ խոսքի կարոտը: Կզգան և կքաղցեն ճոխ սեղանի մոտ, կլինեն միայնակ հարյուրավոր մարդկանց մեջ:
Կլինեն միայն իրենք և իրենց ունեցվածքը:
Տխուր կլինի, բայց արդեն ուշ կլինի, շատ ուշ...
Հեղինակ՝ Արաքս Հովհաննիսյան
No comments:
Post a Comment