Չարենցը այդ քչերից մեկն էր, նա գնում էր դեմ այն ժամանակվա «գերագույն ուժին»՝ իմանալով, որ դրա վերջը վատ է լինելու: Շատ հայրենասեր մարդ էր Չարենցը...
Նա գրում էր բանաստեղծություններ, փորձում էր ժողովրդին հասկացնել, նախազգուշացնել, սակայն վախը ստիպում էր բոլորին փակել ականջները եւ գոռալ՝ «հեռացնել Չարենցին»:
Այնպիսի տպավորություն է, ասես քանի դեռ Ստալինը ողջ էր, Չարենցը սխալ էր, իսկ երբ Ստալինը մահացավ՝ ճիշտ դարձավ: Մարդիկ գոռում են՝ կեցցե կոմունիզմը, Ստալինը, սա կամ նա, առանց անգամ գաղափար եւ սեփական կարծիք ունենալու այդ ամենի մասին: Այդ ժամանակ, մարդիկ իսկապես դառնում են միս ու արյուն:
Միթե՞ պարտադիր է սպանել մարդուն՝ հասկանալու համար, որ նա ողջ է:
(Մտորումներ Չարենցի մասին պատմող «Մահվան տեսիլ» ֆիլմը նայելուց հետո):
(Մտորումներ Չարենցի մասին պատմող «Մահվան տեսիլ» ֆիլմը նայելուց հետո):
Չհավանեցի ես էդ ֆիլմը, չհավանեցի: Ավելին՝ չսիրեցի...
ReplyDelete