► Անձրևից կռացած`
Կրկին գլուխը վեր պարզեց
Անձրևը մենք ենք կամ այն սխալները, որոնք անում ենք , իսկ բարի ու նուրբ ծաղկած քրիզանթեմը՝ մեր նոր մտքերն են, որ սխալներից, այսինքն՝ <<անձրևից>> հետո ծաղկում են ու նոր ուժ են մեզ տալիս մտածելու, ստեղծագործելու ու առաջ շարժվելու: Իրար հերթ չտալով կրկին գլուխ են բարձրացնում նոր մտքերը, ծաղկեցնում են մեր կյանքը, ինչ-որ տեղ փոխում մեր աշխարհայացքը, դեպի լույսը ունեցած պատկերացումները:
Ուշադրություն պետք չէ դարձնել այն մարդկանց, ովքեր կյանքում միշտ մթություն են տեսնում ու քեզ էլ ստիպում են ապրել այդպես, հակառակը՝ դու պետք է ստիպես, որ նրանք ապրեն քո լուսավոր կյանքով, ինչու չէ՞՝ քո կյանքից, քո լույսից նվիրես նրանց, որ կարողանան ապրել:
Շատերի համար ապրել նշանակում ՝ ընդամենը մեռած չլինել: Բայց կյանքը անբացատրելի մի բան է, մի տուն, որտեղ դու ես՝ ԴՈՒ, քո «ԵՍ»-ը: Ապրել նշանակում է սխալվել, ընկնել –ելնե,լ հասնել բարձունքների, գլորվել այնտեղից ու նորից փորձեր կատարել դրան հասնելու համար: Սիրել կյանքը, սիրել իր բոլոր վատ ու լավ կողմերով, բոլոր թույլ ու հզոր կողմերով, իր բոլոր հնարավորություններով:
Անպայման չէ սիրել ինչ որ մեկին, սիրել կյանքը արդեն իսկ մեծ սեր է դեպի բոլորին ու բոլոր մարդկանց: Ժամանակը հզոր ուժ է, որ սպանում է ամեն ինչ, այդ թվում և հիշողություններին ու սերը:
Այնպես որ, սիրեք բոլորին , սիրեք կյանքը, որով ապրում եք, մի դժգոհեք, որովհետև այն երկրորդ անգամ էլ չեք ունենա :
Երկրորդ անգամ էլ չեք ունենա ձեր Արևին, ձեր անձրևին ու վառ գույներին...: Կյանքը նման է երաժշտության. սկսում է նվագել մեկը ու միանում են բոլորը՝ փոխելով նոտաներն ու ռիթմիկան...
Միասին լինել նշանակում է նույնքան ազատ լինել, որքան մենակության մեջ, և նույնքան ուրախ, որքան հասարակության մեջ:
No comments:
Post a Comment