Չէ՞ որ ամեն մարդ պետք է կարողանա գեթ մի որևէ տեղ գնալ: Որովհետև այնպիսի ժամանակ է լինում, երբ անպայման հարկավոր է գեթ մի որևէ տեղ գնալ:
Ժամանակն է արդեն, 34-րդ վարկյանին...
Սկզբում մի կրակ էիր: Այնպես էիր վառվում ու լուսավորում, որ
բոլորը մոռացել էին խավարի մասին ու դժվար թե ինչ-որ մեկին խավար ասելիս քո դեմքին
շշմած չնայեր ու չհեռանար:
Ես գրպանումս ջերմություն էի պահել, որ կիսեմ ձեզ հետ: Ես գրպանումս մի ամբողջ արև էի տեղավորել, որ շողալ կարողանամ: Գույներ էի հավաքել ու պահել, որ խամրել չկարողանամ: